Een beetje later dan normaal maar hierbij mijn verslagje van onze wedstrijd.
Eind 2019 besloten Maarten en ik ons in te schrijven voor de IM70.3 Kraichgau 2020 maar door de alom gekende Corona pandemie werd deze wedstrijd 2 jaar uitgesteld. Op 29 juni 2022 stonden we aan de start van de IM70.3 Kraichgau na een goede voorbereiding in zowel het zwemmen en fietsen maar een dramatische voorbereiding in het lopen voor ons beiden zoals de meesten onder jullie wel weten.
Op vrijdagnamiddag arriveerden we in Bad Schönborn waar de registratie, de 2e wisselzone en de gekende merchandising tent stonden. Veel volk, prachtig weer en een goede vibe waren aanwezig.
Aan de grootte van de wisselzone te zien zouden heel wat atleten de start nemen in deze 70.3. We gingen ons eerst registreren zodat dit in orde zou zijn. Daarna liepen we wat rond in de merchandising tent waar je steeds tot de verleiding komt om iets te kopen wat nu ook het geval was. Het is ook altijd wel leuk om een extra aandenken te hebben aan een wedstrijd waar je je toch een hele periode voor hebt voorbereid. We keken eens rond en bekeken hoe we op de dag van de wedstrijd binnenkwamen in de wissel, fiets moeten afgeven en weer buiten lopen, ook de finishzone gingen we eens van dichtbij bekijken, deze is echt machtig. De 2e wisselzone, waar ook de start plaatsvind was een 10km verderop aan de Hardtsee, we besloten dit voor zaterdag te houden wanneer we onze fiets en de 2 welbekende zakken met materiaal gingen binnenbrengen.
Na onze registratie keerden we een kleine 10km terug naar Leimen waar ons hotel was. Door omstandigheden en te laat beginnen kijken voor verblijf (de 2e keer) waren we genoodzaakt om het hotel te boeken met Nirvana, de reispartner van Ironman. Het verblijf was aan de dure kant maar het moet gezegd dat het meer dan in orde was, ruime kamer waar ook de fietsen mee mochten ?, een goed bed en aan het ontbijt ontbrak ook helemaal niks. Tevreden dus!
Zaterdagvoormiddag gingen Maarten en ik nog even fietsen, de benen eens losrijden met een aantal versnellingen om de hartslag omhoog te krijgen (wat bij mij de laatste weken een probleem bleek). We merkten op dit kleine uurtje fietsen al snel op dat het hier alles behalve vlak was te noemen, integendeel, gene meter vlak en venijnige klimmetjes. Na dit gezien te hebben besloten we om toch maar eens het fietsparcours met de auto te rijden nadat we de bike check in gedaan hadden om toch een idee te hebben van wat er ons te wachten stond.
In de namiddag vertrokken we richting de Hardtsee waar wisselzone 1 en de start was. Opnieuw een immense wisselzone mooi in de schaduw van vele bomen. Parkeerplaats vinden was wat moeilijk maar Maarten vind altijd wel ergens een plaatsje ?Hup geladen met onze fiets, de bike en run zak begaven we ons richting de check-in waar ik al mijn startnummer van m’n nummerbelt scheurde…. Tja.. reeds een klein stress momentje. Aan onze plaatsen deden we al het nodige en de rest zou voor morgenochtend zijn. Fiets achterlaten (wat nog steeds een raar gevoel met zich meebrengt in mijn hoofd), zowel de bike als run zak achterlaten (de run zak wordt door de organisatie ’s avonds naar wisselzone 2 gebracht en daar op nummer gehangen.), we zochten ook een aantal referentiepunten om goed te zien welke rij we moesten inlopen om onze fiets terug te vinden. Daarna gingen we door naar de start waar we eindelijk de Hardtsee konden zien. En nog steeds na al die tijd krijg ik schrik bij het zien van de afstand dat we moeten zwemmen… openwater zal vermoedelijk nooit m’n favoriete zwemplaats worden… opnieuw een stressmomentje, het lijkt toch altijd ver die 1900m. Na een grondige analyse van het zwemparcours, want de ene keer moet er links van de boeien gezwommen worden en de andere keer rechts overschouwden we nog eens de start van het strijdtoneel van morgen.
Dan de auto in om de lus van 90km van het fietsparcours te rijden. Tijdens het rijden van het fietsparcours werden we allebei een beetje stil in de auto, zoals verwacht geen meter vlak en echt wel steile klimmetjes tot 15%. Maar we zeiden tegen elkaar dat het op de fiets wel beter ging meevallen. Het leek echt een pittig fietsparcours en ik was blij dat ik de voorbije maanden meer geklommen had op training dan ooit dus dat stelde me een klein beetje gerust.
Terug naar het hotel om te eten, te rusten en hopelijk een goede nachtrust want om 4u30 stond de wekker.
4u30 en klaarwakker, die wedstrijdstress zorgt bij mij altijd voor het nodige verlies aan energie nog voor de wedstrijd goed en wel gestart is. Het weer zag er niet super uit maar het regende nog niet.
Tegen 5u30 konden we ontbijten in het hotel en het was daar maar heel stilletjes in het restaurant… ook bij mij sloeg de stress immens toe, ik weet dat ik kan zwemmen en dat mijn fietsen heel goed zit maar de afsluitende ½ marathon zorgt voor een heel groot vraagteken want verder dan 11 km was ik op training niet geraakt en dan nog lopen afwisselen met wandelen en wat met het lopen na zo een zwaar fietsparcours. We zullen zien.
Tegen 6u10 de auto in en vetrekken naar de startplaats aan de Hardtsee waar we als 1 van de eersten aankwamen dus een heel mooie en dichte parkeerplaats konden bemachtigen. Dan moesten we nog even wachten vooraleer de wisselzone open ging om onze drank, schoenen enz op de fiets te plaatsen dan nog even aanschuiven aan de Toi Toi’s en klaar om ons naar de start te begeven met onze wetsuit, badmuts en zwembril in de aanslag. Ik was verplicht om een Peaks wetsuit te huren bij onze sponsor Blue Globe Sports in Deinze omdat ik jammer genoeg niet meer in mijn wetsuit geraakte… Bij het aantrekken van de wetsuit ging alles goed maar toen ik na een kort zwemmeke mijn wetsuit nog eens wou hoger trekken liep het mis, ik trok een scheur in de wetsuit ter hoogte van mijn onderarm, eerlijk ik werd bijna zot… gestresseerd tot in mijne kleine teen werden we dan naar de startboxen geroepen. Ik moet toegeven dat de moed in mijn schoenen (die ik niet aanhad) zonk.
De rolling start werd op gang geschoten en al snel was Maarten vertrokken voor een degelijke zwembeurt, ik stond in een startvak later en die 7 extra minuten bleken wel een eeuwigheid te duren. Maar dan eindelijk mocht ik ook het water ingaan. De stress en schrik hadden me al meer dan voldoende energie gekost waardoor ik tijdens het zwemmen nooit echt een goed gevoel had. Wel viel de Peaks wetsuit heel goed mee! Na 34’43’’ verliet ik het water, een tijd waar ik niet echt mee tevreden ben, kan zijn. Maar goed op naar de fiets, de wissel verliep traag maar goed en ondanks het memoriseren van de plaats waar mijn fiets stond was ik toch in staat om de verkeerde rij in te slaan… maar goed ik vond hem vrij snel terug. Hop de fiets op en de eerste hindernis kwam er al onmiddellijk aan, een brug maar die stelde niets voor als je weet wat er ons nog te wachten stond. Na een half uurtje begon het ook te regenen en werden de snelle afdalingen vaak gevolgd door een 180° bocht in een mooi dorpje echt 
gevaarlijk, ik heb verschillende atleten zien in de nadarhekkens terecht komen na het nemen van te veel risico’s, ik was blij het parcours verkend te hebben met de auto want bijna alle afdalingen waren snel en op mooie asfaltwegen die echt wel vroegen om snelheid te maken maar bijna altijd kwam je uit in een mooi typisch Duits dorpje waar je dan een korte bocht moest nemen en weer moest beginnen klimmen. Het moet gezegd er stond immens veel volk langs de kant van het parcours, de dorpjes waar je door fietste was een muur van geluid, er waren feestjes aan de gang en er werd gesupporterd dat het een lieve lust was, deze wedstrijd leeft echt wel in deze regio en er word er een volksfeest van gemaakt, het geeft een immense kick om door al dat volk te rijden. Ik was heel tevreden hoe mijn fietsen aanvoelde en ook het klimmen voelde goed ook al zaten er klimmetjes in die tot 15% gingen. 1 keer kreeg ik het moeilijk, op de Eichelberg, een kort klimmetje van 1,3 km maar gemiddeld rond de 8% en dit redelijk naar het einde toe. Na een 2e beklimming van de Schindelberg (ook geen simpel ding?) waren we goed en wel op weg naar Bad Schönborn, T2.
Na 3u19’ fietsen kwam ik van de fiets, ook hier weer iets te lang naar mijn goesting maar gezien het parcours was ik tevreden.
En dan nu, de ½ marathon, dat het afzien ging worden daar was ik me meer dan bewust van. Met 15 à 20kg overgewicht is het al een hele tijd geen makkie om te lopen. Bleek dan ook nog eens tijdens de wissel dat mijn puffer voor mijn astma tijdens het transport waarschijnlijk leeg was gelopen en ik deze dus niet kon gebruiken. Maar goed we waren hier al geraakt en niets of niemand zou me tegenhouden om te finishen. Ondertussen had ik geen enkel idee waar Maarten zich bevond maar ik hoopte hem op het loopparcours te zien omdat er toch delen zijn waar je heen en weer loopt. Het loopparcours is ook alles behalve vlak, pittig dus. Doordat ik geen puffer had kunnen nemen moest ik me beperken tot een meter of 300 à 500 lopen en dan wandelen om op adem te komen, mentaal werd dit heel moeilijk. Na de eerste ronde van 7km had ik nog steeds Maarten niet gezien en voelde ik me niet zo goed, even schoot opgeven door mijn hoofd maar met nog maar 2 ronden te gaan kon ik dit niet maken. Tijdens de 2e ronde heeft me een heel lange toiletpauze me ook nog een goeie 10’ gekost maar wat maakte het uit. Bij het passeren van de finish na de 2e ronde keek ik eerder toevallig naar de finishlijn en zag ik Maarten het rode tapijt oplopen en hoorde ik zijn naam afgeroepen worden, ik werd er zowaar emotioneel van… Na reeds 11 jaar met dezelfde steeds terugkerende blessure te moeten worstelen en niemand die hem blijkbaar kan helpen heeft hij het toch kunnen opbrengen om ook de ½ marathon te lopen-wandelen terwijl hij voor zijn blessure dit kon in 1u35’. Ik was zo blij voor hem dat hij toch binnen de 6u kon finishen. Ik ben gestopt op het parcours en staan roepen als ne zot, tot hij me hoorde. Hij dacht eerst dat ik gestopt was tot hij zag dat ik op het parcours stond en ik kon duidelijk maken dat ik nog 1 rondje moest en er dan ook was. Hij is me dan nog tegemoetgekomen om me nog wat moed in te spreken waarvoor ik hem heel dankbaar ben. De laatste ronde was het vechten mentaal en fysiek, ik voelde me fysiek compleet leeg en er deed veel pijn en mentaal was er maar 1 ding dat meer telde, finishen.
Na 2u39’ lopen en 6u46’ totaaltijd kwam ik moe maar voldaan en heel trots over de finishlijn gelopen onder luid gejuich van al het publiek. Onmiddellijk kwamen de tranen en het besef dat ik het weer gedaan had maar dat het de volgende keer anders zal moeten. Triatlon is mijn leven maar ik zal er nog meer moeten voor doen of beter gezegd voor laten of anders heeft het maar weinig zin meer.
Na wat zoeken vond ik Maarten eindelijk terug in de atletenzone en vielen we moe maar gelukkig in elkaars armen.
Wat de toekomst brengt in de triatlonsport weten we voorlopig nog niet.
Heel erg jammer genoeg zullen we niet van start gaan in IM70.3 Zell am See waar ik zo immens naar uitkeek (al 2 jaar). Maarten heeft verplichtingen voor zijn nieuwe job (die nu voorrang krijgt) in de week dat we weg zouden zijn en hij is jammer genoeg opnieuw geblesseerd. Dus met heel veel spijt in mijn hart heb ik alles geannuleerd en zullen we zien wat de toekomst op triatlongebied in petto heeft voor ons. Ikzelf heb het gevoel nog niet klaar te zijn met triatlon en ik zou nog altijd mijn droom om een Ironman af te werken willen verwezenlijken maar eerst alles eens goed overdenken en gewend worden aan ons nieuw levensritme. Maar jullie zijn zeker tijdens het zwemmen nog niet af van ons ?. Op naar hopelijk meer maar we zullen zien wat de toekomst brengt!
Veel succes aan heel het SMO SCOTT team met de komende wedstrijden en alles om je heen!! GOGOGO!!!
